اشعار

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

خوشا به قـسمت بحـرالعـلوم و نائـینی            نـگـاه مـا که نـیـفـتـاده اسـت بر رویت
چه آرزوی بـزرگی‌ست، نیـسـتم لایـق            که جان دهم دم مرگم به روی زانویت
بیـا گـذر کـن ازین روسـیـاهِ بـد رفتار            قسم به حُسن جمالت، به خُلق نیکویت
سحـر هـمیشه به یـاد حـسین، گـریانی            رسیده است به ما هم طـریقه و خویت
فدای عمۀ مظلومه‌ات که گفت: حـسین            چه آمده به سـر آن دو چـشم دلـجـویت
دلـم گـرفـته عزیزم بگـو چه کار کنم؟            به پنجه، خولی ملعون گرفته گیسویت

اگر چه چـشمِ تـری زیر آن قـدم داریم            دوباره مثل دو چشمت هوای غم داریم
نـگـاهِ فـاطـمـه مـا را رعـیـتـت كــرده            هزار شكـر كه ما نـسبـتی به هم داریم

دوباره مادرتان چای روضه را دم كرد            دوبـاره بـین حـسـیـنـیـه و تو دم داریـم
دوباره وقتِ زمین خوردنِ تو آمده است            دوباره یك دهه غـم‌های پشتِ هم داریم
تو بوی كرب و بلا می‌دهی؛ بیا بنشین            تو شالِ خاكی و ما حسرتِ حرم داریم
از آن زبـانِ مـقـدس از آن لـبانِ كــبود            امــیـد گـفـتـنِ یـك بـار نــوكــرم داریـم
برای آنكه بسـوزیم شـعـله می‌خـواهـیم            بـرای آنكه بـمـیـریـم گـریـه كـم داریـم
بــیـا بـه خــاطـر اُمُّ الـبـنـیـن بـده اذنـی            كه كُـشـته‌گـانِ شـب روضۀ عـلـمداریم

کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را            کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را
ندارد چاره‌ای جز این که بشناسد در این دنیا            صراط مستقیمش را، حرامش را، حلالش را

خیالِ معصیت، معصیت است و منتظر باید            نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را
تعجب می‌کنم از عاشقی که بهر یک لذت            به آتش می‌کشد سرمایۀ هفتاد سالش را
چگونه ادعای بنـده بودن می‌کند، آن‌که            نمی‌پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را
چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد            روان می‌سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‌هایش مملو از ذکر است            همیشه مغتنم می‌داند از دنیا مجالش را
شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن            از این ترک تعـلق یافته راه کـمالش را
بسوز ای دل برای غصه‌های عمۀ سادات            که روی نیزه‌ای کامل شده بیند هلالش را

ای کاش یک ثانیه با ما همنـشین باشی           سخت است عمری اینچنین تنهاترین باشی

خاک “دلم” تـسخـیرِ بیگانه نخـواهد شد           ای دوست! وقتی صاحب این سرزمین باشی

شب، نور تو در کوچه‌های شهر جاری شد           تا مثـل فـانـوسی بـرای اهـلِ دین باشی

دست خـدا ترجـیح داده دستِ‌کـم اینـبار           تا دست فـتنه رو شود، در آستین باشی

خـیـلی به چـشـمان عـلـی‌وار تو می‌آیـد           در مسجد سهـلـه امیـرالمـومـنـین باشی

دنیا رکابش را هزاران سال صیقـل داد           تا شاید این جمعه رکابش را نگین باشی

زهـرا برای غربتت بارید از آن دم که           فـهـمـید تو بـایـد غـریبِ ‌آخـرین بـاشی

ای‌کـاش ما هم مهـزیـارت می‌شـدیم آقا           وقتی میان شیـعه گرمِ دست‌چـین باشی

با درد و با اندوه و با گریه عجین باشم           با درد و با اندوه و با گریه عجین باشی

تا کی قرار است از فراقت اینچنین باشم!؟           تا کی قرار است از صبوری اینچنین باشی!؟

خیلی دلم می‌خـواهد آقا وقت جـان‌دادن           آن لحظه‌ها، آن لحظه‌های واپسین، باشی

اشکِ منِ بی‌معـرفت خشکـیده، باید هم           تو همچنان دلواپس هَل مِن مُعین باشی

بـار گـنــاهـان مـنِ نـامــرد بـاعـث شـد           تا جای من پیش خدا تو شرمگین باشی

پای برهنه، کـربلا، با تو، چه می‌چسبد           خیلی دلم می‌خواست با من اربعین، باشی

برگرد، روضه، روضۀ سقاست، پس برگرد           تا روضـه‌گـردانِ یـلِ اُمُّ الـبـنـیـن بـاشی

با آن عمود سهمگینی که به فرقت خورد           باید علمدار! این چنین نقش زمین باشی

با گریه دستم را به سـاغـر می‌رسانی            ایـام هـجـران را به آخـر مـی‌رسـانـی

بیـزارم از آن سـفره که دورش نباشی            رزق مرا در روضه بهـتر می‌رسانی

وقـتی که خـانـه، خـانـۀ جـدّ تـو بـاشـد            شخـصـاً گـدا را تـا دم در می‌رسـانـی

امـروز که داغ همه داغ حـسیـن است            تـسـلـیـت مـا را به مـادر مـی‌رسـانـی

قطعاً تو در شش گوشه سرگرم طوافی            کِی این زیارت را به نوکر می‌رسانی

امشب برای من درِ میـخـانه جا بگیر            ای مهربان‌تر از همه دست مرا بگیر

بـار گـنــاه و روی سـیـاه مـرا بـبـیـن            قلب مرا ازین همه جرم و خطا بگیر

من دل بریدم از همه و دل شکـسته‌ام            بهـر دل شـکـسـتـۀ ما هـم دعـا بگـیر

جانم به لب رسیده ازین بار معصیت            آقـا بـیــا بـرای دل مـا جــلا بـگــیــر

دردی به سینه دارم و بر سینه می‌زنم            با اشک چشم روضه برایم شفـا بگیر

دور از تو حال و روز من بی‌نوا بد است            این حـال زار را ز من بـی‌نـوا بگـیر

مولا تو را قـسم به دل زینب و رباب            امـشـب برای ما سـفـر کـربـلا بـگـیر

عمری گدای هر شب این خانـواده‌ایم            بــوی گـلاب را ز دل آشــنــا بـگـیـر

مـاه مــحـرم آمـد و بـیــرق بـپـا شـده            امشب بیا به مجـلس ما و عـزا بگـیر

شال سـیاه و پـرچـم مشـکی بـیـاورید            با روضه‌های شـاه شهـیدان نـوا بگیر

حال و هوای سینه زدن دارد این دلـم            جان مرا میان همین روضـه‌ها بگـیر

بیا که با غـم عـشـقـت به آسمان برسم            به باغ نسترن و یاس و بوسـتان برسم

منی که دل به هوای وصال خوش کردم            بیا که در شب هجـران به آستان برسم

به چشمه‌سار دو چشمم بریز باران را            بـیـار بـادۀ نـابـی بـه بـیـکـران بـرسـم

کـبـوتـر دل مـن پـر زد و هـوایـی شـد            بریـز دانـه که امـشب به آشـیـان برسم

تو سـایـه سـر مـایی و ما گـدای تـوأیم            بیا به حـضرت دلـدار مهـربـان بـرسم

تمـام صبـر و قـرارم قـرار مـا این شد            نگـارم از سـفـر آیی به دل‌سـتان برسم

رسـیده مـاه عـزا صاحـب عـزا برگرد            بیا که سیـنه‌زن و زار و ناگران برسم

تـمام کـوچه و بازار روضه می‌خـواند            برس به داد دلـم تا به دیـگـران بـرسم

بیا که شال عزا روی دوش لاله نشست            به سینه می‌زنم امشب به ارغوان برسم

میـان سـیـنه حـسـیـنـیـه دارم آقـا جـان            کمک کن از شب اول به کاروان برسم

به روضه آمده خورشید و ماه بر سر زد            چه می‌شود که غزل‌خوان و روضه‌خوان برسم

هـلال مــاه عــزا آمــد و نــیــامــده‌ای            بیا و روضه بخوان تا به بذل جان برسم

بگـو که عمه سـادات را کـتک زده‌اند            بخوان که با عطش و ناله و فغان برسم

بخـوان که پیـکـر شه‌زاده ارباً اربا شد            بخوان که گریه کنم یا که ناتوان برسم

بگـو که فـرق عـلـمدار خـیمه‌ها وا شد            بیا به روضه که من هم در آن میان برسم

بخوان ز قحطی آب و رباب و لالایی            بخوان به سینه زنی‌های بی‌امان برسم

به بـزم مـاتـم مـا هـم بـیـا گـل زهرا            به جـمع اهل عـزا هـم بیا گـل زهرا

بـه پـیـشـواز تــمـام پـیـاده‌هـا رفـتـی            به پـیـشِ راه گـدا هـم بـیا گـل زهـرا

اگر به موکـبِ احـباب سر زدی، آقا            به هـیـئت رفـقـا هـم بـیـا گـل زهـرا

برای دلخوشیِ اهل روضه، گه گاهی            به الـتـمـاس دعـا هـم بـیا گـل زهـرا

به دور دست، به دیدار نوکری نالان            که مانده از تو جـدا هم بیا گل زهرا

من از تـو هـیچ نـدارم توقـعـی، امـا            بـه دیـدن فــقــرا هـم بـیـا گـل زهـرا

اگر کـمی خـودمانی شدم، ببخـشـیدم            به خـوش خـیالیِ ما هم بیا گل زهرا

بیا که هدیه کـنم روضۀ عـمو عباس            به گـریه بر شهـدا هم بـیا گـل زهرا

قسم به آن قمری که عمود آهن خورد            قـسم به دست جـدا هم بـیا گـل زهرا

به مشک پـارۀ سقـای کـربلا سوگـند            به اشک خـون خدا هم بیا گل زهـرا

عشیره‌اش همه در خیمه بی‌عمو ماندند            به خـیـمۀ اسـرا هـم بـیـا گـل زهــرا

به حقِّ خوردنِ سیلی، ز دست نامحرم            به وقـت هـلهـله‌ها هم بـیا گـل زهـرا

نـام تو زینتِ هر زمـزمـه یابنَ الزهرا            می‌دهـیـمَت قـسمِ فـاطـمه یابنَ الـزهرا

یابنَ مظلـوم! قسم بر غمِ زهـرا برگرد            شرمساریم ز روی تو، ز صحرا برگرد

یک مُحرم ز غمت خانه تکانی کردیم            گریه بر جـدِّ غـریبت هـمگـانی کردیم

کارِ ما، نـالـهٔ یابن الحـسنِ تنهـا نیست            آنکه یک عمر شعاریست، یقین از ما نیست

ما که از کشتهٔ بی‌غسل و کفن می‌گوئیم            با مخاطب ز دلِ روضه سخن می‌گوئیم

ما اگر نـامه نوشـتـیم بیا، با خـون بود            همچو زهرا ز فدک، صورتمان گلگون بود

ما گرفـتار حـسیـنـیم، خدا شاهدِ ماست            تا ابد یـارِ حـسیـنـیم، خـدا شاهدِ ماست

کِی دگر مسـلـمِ دوران سرِ بازار شود            «نـگـذاریم دگر واقعـه تـکـرار شود»

مَـردِ مـیـدان عـمـل، پـای ولی می‌ماند            در رکـابِ سـپـهِ سـیـد عـلـی مـی‌مـاند

پشت بر راه امام و شهدا باشـد، نـنگ            نهَراسیم ز تهدید و ز تحریم و ز جنگ

ما سـخـن را ز لـسـان شهـدا می‌گوئیم            «نَه» به هر لایحهٔ بی‌سر و پا می‌گوئیم

با شما دوست و با دشمن‌تان در حربیم            آگه از بَـد دلـی و تـوطـئه‌های غـربـیم

مُزدِ ما را سفر کرب و بلا خواهد داد            اربعـین پاسخِ هر توطئه را خواهد داد

تا که در راهِ حرم، با قـدَمت هـمراهیم            کِی چنان کور دلان از رَهتان گمراهیم

ما ز تو، غـیر تو را هیچ نخـواهیم بیا            جز تـوَلای شـما هـیـچ نـخـواهـیـم بـیا

کی می‌رسد زمـان غـمت انـتهـا شود            شیعـه ز درد غـیبت رویت رها شود
بـنـگـر مـیـان قـلـب مُـحِـبّـیـنِ آل تـو            هر جمعه از فـراق تو برپا عزا شود

بر درد دوری تو طبـیـبی نخـواسـتیم            ایـن دردِ لاعـلاج بـه دیـدن دوا شـود
کی می‌شود که کوری آل‌سعـود پست            بـر تـو نـماز جـمـعـۀ مـا اقـتـدا شـود
آبـاد کی کـنی تـو بـقـیع و به امـر تو            صحـنی بـرای مـادرت اول بنـا شود
آقـا بـیا بگـو به چه جـرمی کـنار آب            رأس امـام تـشـنـه‌ای از تن جـدا شود
کهـنه لـباس او بـرود غـارت و تـنش            در زیـر نـعـل تـازۀ دشـمن رها شود
ناموس او رود به اسیـری و رأس او            تا شـام هـمـدم سـر سـرنـیـزه‌هـا شود

آقـا ببـیـن که جـدّ تو مهـمان شـام شد            دردی که بدتر از غم کرب وبلا شود
وای از دمی که عمۀ قـامت کـمان تو            با اشـک و نـالـه وارد شـام بـلا شود
با رقص و تار و هلهله آیند در رهش            بر مرگ خود ز شدت غُصّه رضا شود
وای از گذر ز کوی یهودیّ شهر شام            رأس همه شکـسـتۀ سنـگ جـفـا شود
بزم شراب و چوب یزید و لب حسین            قـدّش به زیر بـار غـم و درد تا شـود

اذنـی بـده که نـوکـر تو روز اربعـین            پـای پـیـاده راهـی کـرب و بـلا شـود

زینب و کـوچه و بـازار، امان از کوفه            بـین جـمعـیت و انـظـار، امـان از کوفه

حـجـة بن الحـسن آقـا دمِ دروازه بـبـین            عـمه‌ات گـشت گـرفـتار، امان از کوفه

حرمله گشته عنان‌گیر و نگهـبان خولی            شـمر هـم قـافـله سـالار، امـان از کوفه

آبـروریـزی این شهـر کـم از شام نبـود            کـم نـدیـد از هـمه آزار، امـان از کوفه

آبرو داشت در این شهر به این روز افتاد            دخـتـر حــیـدر کــرار، امـان از کـوفـه

وسط خـطـبه او هـمهـمه در شهر افـتاد            دیـد بـر نـیـزه سـرِ یـار، امـان از کوفه

چه سری خونی و خاکستری و خاک آلود            وای از لحـظـه دیـدار، امـان از کـوفـه

زینبِ پـرده‌نـشین حـبـس‌نـشین شد آخر            داد از کـوفـیِ بـی‌عـار، امـان از کـوفه

سخـتی حـبس به دیـده نـشدن می‌ارزیـد            سخـت‌تر مجـلس اغـیار، امان از کوفه

وامصیبت، (دَخَلَت زینب علی اِبنِ زیاد)            پس کجـا بود عـلـمـدار، امـان از کـوفه

طعنه‌ها بود که بر اشک دو عینش می‌زد            خیزران بر لب و دندان حسینش می‌زد

شب جمعه است، بیا حال مرا بهتر کن            فکـر دلـواپـسیِ قـلـب من مضطـر کن

این شب جمعه اگر مقصد تو کرببلاست            نـزد اربـاب دعـایی به من نـوکـر کـن

گذر عـمرِ منِ بی‌سرو پا بر تو نخورد            عــزم دیـدار مــرا در نـفـس آخـر کـن

عمر من رفت و تو را درک نکردم آقا            فهم من درخورِ درک تو نشد باور کن

چِـقَـدَر نام تو بـردم به زبـانم، یک بار            تو صدایم بزن و خوش دلم ای دلبر کن

سهم من از تو فـراق تو شده غـم دارم            منّـتی بر سر من نِه، تو غمم کمتر کن

عـاشـق کرب وبلا، عـاشق دیـدار توأم            هر دو را قسمت من حق شه بی‌سر کن

کربلا با تو صفا دارد و بی‌تو سخت است            سختی راه، بر این خسته تو راحت‌تر کن

روضۀ جدّ غریبت شب جمعه باز است            باز روضه تو نخوان، فکر دل مادر کن

مادری از تَه گودال صدا زد، ای شمر            خنجرت را نکش و شرم زِ پیغمبر کن

خنجرت را بکشی، حنجر من می‌سوزد            فکـر بـد حـالی من، نـزد گـل پرپر کن

من نه، اصلاً تو بیا فکر حرم باش آخر            فکر زینب کن و فکر دل این خواهر کن

پیـش زینب، به حـسینم نزن انقدر لگـد            بدنش ریخت بِهم، رحم بر این پیکر کن

فکر نیزه نکن و از سر او دست بکش            لااقـل قـبل بـریـدن گـلـویش را تَـر کن

عاقبت می‌رسد آن منتـقـم خـون حسین            صبر کن، فکر خودت شمر در آن محشر کن

هر صبح می‌کنم به ظهورت دعا بیا            ای آشـنـای خــلـوت هـر آشـنــا بـیــا

هر پنجره به روی شما موج می‌زند            ای روح پُـر تــلاطـم دریــا بـیـا بـیـا

ای در تو زنده تا به ابد صبر فاطمه            آقـا بـه حـق نــالـه خــیـرالـنـسـا بـیـا

دریـاب با تـصـدقـی این مـسـتمند را            ای حـضرت کـریم، عـزیـز خـدا بیا

از فرط مصیبت شده‌ام تحـبـس الدعا            بنـما خودت برای ظـهـورت دعـا بیا

از قـتـلگـاه ناله هل من مـعـیـن رسد            ای وارث حـسـین سـوی کـربـلا بـیا

طفلان تشنه حسرت عباس می‌خورند            ای سـاقی دوبـاره آن خـیـمـه‌هـا بـیـا

همیشه کوچه ما عطری از شما دارد            که آشـنـا بـه دلـش مـیـل آشـنــا دارد
بگو که جسم که را در بغل گرفتی که            دوبـاره روضه ما بـوی بـوریـا دارد

هزار شکر که مژگان به ما حواله شده            غـبـار پـای تـو تـأثـیـر کـیـمـیـا دارد

شبیه چشم شما سرخ می‌شود چشمش            کسی که چشم بر آن ریشۀ عـبا دارد
عـلاج تـشنـگی‌ام را فـرات هم نکـند            تـنــور سـیـنـه مـن داغ کــربـلا دارد
به سینه می‌زنم و حلقه می‌زنم بر در            در این معامله یک دست هم صدا دارد
دلـم هـوای حـرم کرده خوب می‌دانم            برات کرب و بلا را فقط رضا دارد
دوباره خرجی ما بی حساب زهرا داد            همیشه سفـرۀ گـرمش هوای ما دارد

کـی مـی‌کُـشـد مـا را فـراق یـار، آقـا            کی می‌شـوم لایـق به یک دیدار، آقـا

هر دفعه قلبت را به یک شیوه شکستم            امـا تـو بخـشـیـدی مـرا هـربـار، آقـا

راضی نشو لاغرتر از این باشم از داغ            لاغـرتـر از یک سـوزن پـرگـار، آقا

نزدیک دروازه سری بر نـیـزه رفته            در زیر پـای یک سه سـاله خـار، آقا

راحـت نمی‌گـوید سخـن با عـمۀ خود            لـکـنت زبان دارد در این گـفـتار، آقا

هر شب کنار عمه می‌خوابد ولی باز            بـا کـعـب نـیـزه می‌شـود بـیـدار، آقـا

من قـصد آزار دو چـشـمت را ندارم            کی می‌شـوم لایـق به یک دیـدار، آقا

ای داغـدار سـاقـی عـطـشان؛ نیامدی            سوز دعای خـضر و سلیـمان نیامدی
یکـسـال هـم گـذشت امـام غـریب من            دل بی‌قـرار از غـم هـجـران؛ نیامدی

حافظ که گفت؛ یوسف گم گشته می‌رسد            نگـذشـتی از حـوالـی کـنعـان! نیامدی

تـنـهـا بـهــانـۀ دلِ تـنـگ و شـکـسـتـۀ            این جمعه‌های بی‌سر و سامان نیامدی
ما بی‌وفـا شدیم و دلت را شکـسـته‌ایم            بـشـکـسـته‌ایم عـهـد و پیـمان نیامدی!
خـنـجـر بـریـد لاله به لاله سر از قـفا            سرها به روی نـیـزه پـریشان نیامدی
این روزها کـوچه پریشان شد از غـمِ            یاسی شکسته و در سوزان ... نیامدی
شبگرد کوچه؛ شال عزا روی دوشتان            ای روضه‌خوان کـوثـر قـرآن نیامدی
کـشـتی بـساز نـوحِ زمـان و قـیام کن            مـا دل سـپـرده‌ایم به طـوفـان نیـامدی
پیـراهـنت به دست کدامین نسـیم ماند            حسرت‌نـشـین شـدند غـریـبان نیامدی
این خشکسالی از غم و اندوه مهدی است            ای لـحــظـه تـبـســم بــاران نـیـامـدی

لطف شماست اینکه گرفـتار مـاتـمـیم            در سـایه نـگـاه شـما زیـر پـرچــمـیم
گـمـراه می‌شدیـم اگر چـشـم‌تـان نبـود            از رحمت شماست اگر سینه می‌زنیم

گـفـتی بـیا و گـریه بـرای غـریب کن            گـفـتی که در حـسـیـنه هم نـالـه هـمیم
سهمی ز اشک‌های شما رزق ما شده            دریـا دلیم و زنده از این اشک نم‌نمیم
مـادر مرا ز مهر شما شیر داده است            مدیـون روضه‌های نفـس‌گـیر مـادریم
وقتی که آسمان و زمین گریه می‌کند            ما نیز خون جگر ز مصیبات اعظمیم
با لـحـن دلـبـرانـه نـاحـیـه خـوانـدنت            تا لحـظـه ظـهـور شـما زار می‌زنـیـم
آقـا بــیـا و غــصـه مـا را تـمــام کـن            ما غصه‌دار زینب و آن قـامت خـمیم
در روزگـار غـیبت‌تان طـبق امـرتان            سربـازهای گوش به فـرمان رهـبریم
دنـیـای غـرب راه به جـایی نـمی‌بـرد            وقتی که ما صحابه خورشید مشرقیم
آقـا چه می‌شـود ز دعای تو بنـگـریم            زوّار کــربــلایـیِ مــاه مــحــرمــیــم

آقا دوباره برق نگاهت پُر از غم است            تندیس نور، بر تنـتان رخت مـاتم است
ای ماه مهـر و عـاطـفه، مـاه عـزا شده            اوضاع آسمان و زمین سخت درهم است

در این دهه به یک دو سه روضه رضا مشو            یک عمر نوح گریه به جان شما کم است
هر جا که هیأتی‌ست به پا کعبۀ دل است            هر جا که دیده‌ای ست خروشان چو زمزم است
اول صـدای نــالـۀ زهــرا شـود بـلــنـد            مادر یقـین به گریه ز هرکس مقدم است
رخـصت بده ظهـور شما را طلب کنیم            از آن کـسی که اشـرف اولاد آدم است
یک کـربـلا نصیب دل سنگـمـان کـنید            این آرزوی سینه زنان در دو عالم است

تفـسـیر عـشق، درس الفبای کربلاست            لب تشنه، خضر در پی صحرای کربلاست
باز این چه شورش است که درخلق عالم است            نـیـل فـرات تـشـنه مـوسای کـربلاست

عیسی به عرش رفت ولی روضه خواند و گفت            عریان به روی خاک، مسیحای کربلاست

بـایـد عــلــی شـود زکــریــای کــربـلا            وقتی که روی نی سر یحیای کربلاست

مجنون کجاست تا که ببـیند چه چشم‌ها            دنـبـال ردّ مـحـمـل لـیـلای کـربـلاست

بعد از گذشت این همه سال از شهادتش            خـلـقـت هـنوز مات معـمّای کربلاست

ای با خـبـر ز سـرّ مـعـمـا، شـما بـگـو
ای روضه‌خـوانِ ناحـیه، آقا، شما بگـو

آهـی بـکـش، بـه بــاد بـده دودمـان مـا            شعری بخوان که شعله بیفتد به جان ما
صـمـصـام انتـقـام خـدا صبـرتـان دهـد            یک شب اگر شما بشوی روضه خوان ما
تـاریـخ را ورق بزن، از کـربـلا بـگـو            برگـرد چـارده سده پـیـش از زمـان ما
این خون نوشته‌ای که تو خواندیش «ناحیه»            این بی‌کـسی که بـاد فـدایش کـسـان مـا
این روضه‌های بـاز که با الـسلام‌هـاش            لـکـنت گـرفـتـه اسـت سـراپـا زبـان ما
شأن نزول کیست که خون گریه می‌کنی؟            ای‌کاش کـارد بگـذرد از استـخـوان ما
ارباب مقتل، عازم آن سوی نیزه‌هاست
ای وای بر دلم سندش روی نیزه‌هاست
آقا نـوشـتـه‌انـد که جـدّت کـفـن نـداشت            گیرم کـفن نبود، چرا پـیـرهـن نداشت!
از پـایـکـوب اسـب سـواران شـنـیـده‌ام            بردند روی نیزه، سری را که تن نداشت
پیچـیـده بود در خودش از آتش عـطش            داغی که داشت در جگر خود، حسن نداشت
انگـشتری که با خودش آورده بود کو؟            ای‌کاش هـیچ وقت عـقـیق یـمن نداشت
چشمی به چشم قاتل و چشمی به خیمه‌ها            همراه کاروان خود، ای‌کاش زن نداشت
حق با شماست، شام و سحر گریه می‌کنید
جای سرشک خون جگر، گریه می‌کنید

دوبـاره شـعـلـه بکـش دودمـان آدم را            که با تو زار بـگـریـیـم غـم محـرم را
چقدر بغض من امشب هوای تو دارد            که پـاره کـرده خـیال تو بـنـد قـلـبم را

کجایی و به کدامین سـتون نهادی سر            رسیده‌ای که بگریی هزار و یک غم را
نشـسـته‌ایم به گـریـیم با شـما تا صبـح            چه می‌شود بخری گریه‌های با هم را
کــنــار مـادر خـود زار مـی‌زنـی آقـا            به دست خاک دهی گـیسوان درهم را
برای آنکه شوم بیش از این عزادارش            بریـز روی سـرم خـاک‌های عـالـم را
شب نهم شده و روضه خوانی‌ش با توست            کمی نفـس بده این حـلـقـه‌های ماتم را